«Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca».
( św. Jan Paweł II)
Różaniec (wieniec róż) – nazwa wywodzi się ze średniowiecza. Kwiaty pełniły wówczas istotną rolę, symbolizowały różne cechy. Często ofiarowywano kwiaty Bogu i ukochanym osobom. Modlitwy traktowane były jako duchowe kwiaty. I dlatego odmawianie różańca porównywano z dawaniem Matce Bożej róż. Stąd modlitwę tę nazwano wieńcem z róż, czyli różańcem.
Rozważania do modlitwy różańcowej na każdy miesiąc – kliknij >
Żywe Róże Różańcowe w naszej wspólnocie parafialnej
Wspólnota Żywego Różańca gromadzi osoby, które pragną przybliżać się do Boga poprzez modlitwę różańcową.
Przez tę modlitwę pragną oni odpowiadać na wezwanie Maryi i Ojca Świętego do nieustannej modlitwy różańcowej
w intencjach świata, Kościoła, kapłanów i ludzi potrzebujących.
Żywy Różaniec składa się z ŻYWYCH RÓŻ. Każda Róża posiada dwadzieścia osób, z których każda odmawia codziennie jeden dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę, połączoną z rozważaniem. W ten sposób odmawiany jest w Róży codziennie cały Różaniec – dwadzieścia tajemnic. Jest to jakby wieniec różany składany u stóp Królowej.
Gdy obowiązki duszpasterskie w naszej parafii objął z dniem 02 lipca 1994r ks. Wacław Machura, przy parafii istniały tylko dwie róże różańcowe (kliknij w daną różę, aby dowiedzieć się o niej więcej):
- Róża mieszana św. Faustyny Kowalskiej
(powstała w roku 1847r przy parafii macierzystej pw. Opatrzności Bożej w Ligocie, miała nr 5) - Róża żeńska bł. Angelii Truszkowskiej
(powstała w 1936r, również przy parafii Opatrzności Bożej, miała nr 27)
Z inicjatywy proboszcza ks. Wacława zostały założone kolejne Róże Żywego Różańca:
- róża męska św. Maksymiliana Kolbego
- róża męska św. Rafała Kalinowskiego
- róża męska św. Jana z Dukli
- róża żeńska św. Jana Sarkandra
- róża żeńska bł. Honorata Koźmińskiego
- róża żeńska św. Melchiora Grodzieckiego
- róża żeńska bł. Edmunda Bojanowskiego
- róża żeńska św. Królowej Jadwigi
- róża żeńska bł. Antoniny Kratochwil
- róża kapłańska św. Jana Pawła II
W roku 2018 powstała:
W roku 2020 powstała:
- róża Dzieci Fatimskich
Ks. Wacław Machura w wywiadzie do Gościa Niedzielnego z 27.04.2003r, tak pisze:
„Kilkanaście istniejących u nas Róż Żywego Różańca, skupiających zarówno panie jak i panów, wybrało na swoich patronów osoby polskich Świętych i Błogosławionych, głównie współczesnych orędowników, choć sięgamy również do tradycji. Chodziło w ten sposób o osadzenie tej modlitwy w rzeczywistości naszego Kościoła lokalnego. Wśród tych patronów znaleźli się m.in. św. Jan Sarkander, św. Jan z Dukli, o. Honorat Koźmiński, bł. Angela Truszkowska, Felicjanka, bł. Edmund Bojanowski, a także bł. Antonina Kratochwil ze Zgromadzenia Sióstr Szkolnych de Notre Dame, związana z klasztorem w Bielsku-Białej. Jednej z Róż patronuje oczywiście św. Faustyna Kowalska. Darem różańcowej wspólnoty modlitewnej jest relikwiarz, w którym przechowywane są relikwie Św. Faustyny. Relikwiarz stanowi jeden z najcenniejszych przedmiotów wyposażenia kościoła w Miliardowicach.”
Historia Żywego Różańca
Od połowy XIX wieku najbardziej popularną różańcową wspólnotę modlitewną stanowi Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Paulinę Jaricot (1799–1862) w Lyonie w roku 1826. „Najważniejszą… rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich” – napisała wtedy. Każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę. Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później «żywymi różami». Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi. Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest według Założycielki wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła. Dziełu Pauliny Jaricot udzieliło poparcia wielu biskupów oraz ojciec generał Zakonu Kaznodziejskiego, który przyłączył Stowarzyszenie Żywego Różańca do wielkiej historycznej dominikańskiej Rodziny Różańcowej, obejmującej Bractwa Różańcowe i Różaniec Wieczysty. Wkrótce papież Grzegorz XVI wydał ‚breve’ aprobujące stowarzyszenie. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie. Po pięciu latach, w roku 1831, Paulina Jaricot napisała:
„Liczba odmawiających dziesiątek różańca rośnie z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i wielu regionach Ameryki. (…) Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra”. Kilka lat później dodała: „Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata”.
Rozpoczynając 25. rok swojego pontyfikatu, Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym «Różaniec Dziewicy Maryi» wprowadził nową część różańca, tajemnice światła, uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, «aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii». Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, czyli żywe róże składają się z 20 osób.